HET WONDER DAT LEVEN HEET
Gisteren zag ik een film. Door die film besef ik weer hoe
kleurrijk en wonderlijk het ‘gewone’ leven toch eigenlijk is…
De film The diving
bell and the butterfly gaat over de veertiger, Jean-Dominique Bauby, die
door een hersenbloeding een ‘locked-in’ syndroom krijgt. Dat komt neer op: het
enige dat hij van zijn hele lichaam nog kan bewegen is zijn linkeroog. Gelukkig
wordt hij uiterst goed verzorgd. Via een logopediste leert hij met dat ene oog
woorden vormen door te knipperen. Al knipperend weet hij uiteindelijk zelfs een
boek te schrijven. Twee dagen nadat het boek uit was (lovende kritieken) stierf
hij aan een longontsteking.
Wat Bauby weet te beschrijven en de film bijzonder virtuoos
laat zien: volkomen gekluisterd aan bed en later aan een rolstoel, totaal
afhankelijk van zorg, met maar een beperkt blikveld en moeizame communicatie is
er nog steeds leven tegen de klippen op! Een ongebroken spirit in een lichaam
dat geen kant op kan. Dit verhoogt de intensiteit van alles dat wel ervaren
wordt. De kleuren, de stemmen, de liefde van intermenselijk contact, de zee
vlakbij het hospitaal. Vanuit de opgesloten positie van het lichaam, kan de
geest (butterfly)nog wel overal naartoe. Beelden uit het verleden, de levendigheid
van zijn kinderen rennend op het strand, de zintuiglijke ervaring van alle
handen die hem in bad doen.
Het getuigt van innerlijke kracht en wijsheid van Bauby om
de schoonheid van het leven te kunnen blijven ervaren. En door zijn boek (dat
ik meteen ga aanschaffen) en de briljante film die er van gemaakt is, ervaart
de kijker dit met hem. Zo is het opnieuw zien van het wonder van het leven ook
weer in mij aangeraakt. Net nu ik in de lastige positie zit van mijn
aandoening, die me dwingt tot het neerleggen van tal van activiteiten, voel ik
wat ik allemaal wÊl kan: lopen, fietsen, lachen, praten…. Om maar wat te
noemen… Dat wat maar zo normaal lijkt….
Net fiets ik naar de supermarkt en het lijkt wel of de bomen
zich speciaal voor mij boven me openen… Er is zonlicht en er zijn van die mooie
volle wolken in een blauwe lucht. Ik voel de wind door m’n haren. Het is een
mooie zaterdag in mei en overal spelen kinderen, vooral jongetjes, met
vishengels en voetballen. Het groen en het lichtspel van schaduw en zon zijn
overdadig. In de supermarkt kan ik kopen wat ik nodig heb, en als ik wil zelfs meer.
Het is allemaal van een schoonheid; het leven spat er vanaf!
Bauby heeft me dit wonder weer laten zien. Het wonder dat leven heet en zich overal dwars
doorheen dringt. Bauby toonde me opnieuw dat vrijheid te vinden is in elke denkbare
positie. Your’re never locked in, it only seems so…
IM
